Από την Δρ Jolanta Burke
Ο Τσάρλι και ο Τζακ φούσκωναν από ενθουσιασμό καθώς έκαναν σκι στο μονοπάτι προς το σπίτι της γιαγιάς. Ο ήλιος έλαμπε, τα πουλιά κελαηδούσαν και ήταν μια τέλεια μέρα για μια περιπέτεια.
Το σπίτι της γιαγιάς ήταν ένα άνετο μικρό σπιτάκι με έναν κήπο που έμοιαζε να εκτείνεται παντού. Ήταν γεμάτο με κάθε λογής θαύματα, αλλά το πιο πολύτιμο από όλα ήταν το πορσελάνινο δοχείο της γιαγιάς. Στεκόταν περήφανα στο κέντρο του ντουλαπιού της γιαγιάς και έλαμπε στο φως του ήλιου. Η γιαγιά πάντα έλεγε στα αγόρια να προσέχουν γύρω τους.
Αλλά εκείνη τη συγκεκριμένη μέρα, η καταστροφή χτύπησε. Μπαμ, μπαμ, σπάσιμο – ουπς. Καθώς ο Τσάρλι και ο Τζακ έπαιζαν κυνηγητό, έπεσαν κατά λάθος πάνω στο ντουλάπι, αναποδογύρισαν το ράφι και έστειλαν το πορσελάνινο δοχείο στο έδαφος. Τα αγόρια πάγωσαν σοκαρισμένα καθώς το έβλεπαν να σπάει σε χίλια κομμάτια, όπως έμοιαζε.
Η καρδιά του Τσάρλι βυθίστηκε καθώς κοιτούσε το σπασμένο δοχείο. «Ωχ όχι, το καταστρέψαμε!» φώναξε, με τη φωνή του γεμάτη απογοήτευση. «Η γιαγιά θα απογοητευτεί πολύ. Είμαστε τόσο αδέξιοι!»
Ο Τζακ, ωστόσο, παρέμεινε εκπληκτικά ήρεμος. «Δεν πειράζει, Τσάρλι», είπε, «ήταν φτιαγμένο από λεπτή πορσελάνη και ήταν τόσο εύκολο να σπάσει όσο ένας ψίθυρος του ανέμου». Τα μάτια του Τζακ έλαμπαν από αποφασιστικότητα: «Μπορούμε να το φτιάξουμε».
Ο Τσάρλι ειρωνεύτηκε, νιώθοντας ηττημένος. «Να το φτιάξω; Πώς; Έχει διαλυθεί σε κομμάτια. Δεν θα είναι ποτέ ξανά το ίδιο».
Αλλά ο Τζακ δεν ήταν από αυτούς που τα παρατούσαν εύκολα. «Μπορούμε να το ξανακολλήσουμε», πρότεινε με τη φωνή του γεμάτη ελπίδα. «Αν το κάνουμε σωστά, το δοχείο θα κολλήσει για πάντα. Είναι απλώς μια προσωρινή αναποδιά».
Διστάζοντας, ο Τσάρλι συμφώνησε να το δοκιμάσει. Με σταθερά χέρια και αποφασισμένες καρδιές, συναρμολόγησαν προσεκτικά το δοχείο, κομμάτι-κομμάτι. Δεν ήταν τέλειο, αλλά ήταν ολόκληρο για άλλη μια φορά.
Καθώς οι μέρες γίνονταν εβδομάδες, ο Τσάρλι δεν μπορούσε να διώξει τις αμφιβολίες του. Ανησυχούσε ότι το δοχείο θα διαλυόταν ανά πάσα στιγμή, καταστρέφοντας τα πάντα. Αλλά ο Τζακ παρέμεινε αισιόδοξος, υπενθυμίζοντας στον Τσάρλι ότι μερικές φορές τα πράγματα χρειάζονταν απλώς λίγο χρόνο και υπομονή.
Μετά από μια θριαμβευτική ημέρα αθλητισμού στο σχολείο, ο Τσάρλι και ο Τζακ ανυπομονούσαν να μοιραστούν τις νίκες τους με τη γιαγιά. Με το στήθος τους φουσκωμένο και το χαμόγελο να απλώνεται από αυτί σε αυτί, επέστρεψαν στο σπίτι της γιαγιάς, με τα τρόπαια να λάμπουν στα χέρια τους.
Η γιαγιά τους υποδέχτηκε με ανοιχτές αγκάλες καθώς έδειχναν με περηφάνια τα βραβεία που είχαν κερδίσει με κόπο. Με ένα ζεστό χαμόγελο, εξέτασε προσεκτικά κάθε τρόπαιο.
«Κάνατε θαυμάσια δουλειά», εξήρε η γιαγιά, με τη φωνή της γεμάτη θαυμασμό, γνωρίζοντας την αφοσίωση και την προσπάθεια που είχαν καταβάλει στην προσπάθειά τους.
Στη συνέχεια, τα μάτια της γιαγιάς άστραψαν πονηρά καθώς δήλωσε: «Ας το γιορτάσουμε!». Με ένα ζεστό χαμόγελο, κάλεσε τον Τσάρλι και τον Τζακ στο τραπέζι, όπου είχε ετοιμάσει μια απολαυστική έκπληξη. Αχνιστή ζεστή σοκολάτα τους περίμενε, σερβιρισμένη στο ίδιο δοχείο που είχαν επισκευάσει με κόπο.
Η καρδιά του Τσάρλι χτύπησε δυνατά καθώς κοίταξε νευρικά το δοχείο. Τι θα γινόταν αν οι επισκευές τους δεν κρατούσαν; Τι θα γινόταν αν διέρρεε πάνω στο λευκό τραπεζομάντιλο της γιαγιάς;
Παρά τις αμφιβολίες του, ο Τσάρλι δεν μπόρεσε να αντισταθεί στο ανακουφιστικό άρωμα της ζεστής σοκολάτας. Ωστόσο, μια ενοχλητική ανησυχία έτρωγε το πίσω μέρος του μυαλού του, κάνοντάς τον να διστάζει πριν πιει μια γουλιά.
Αλλά ο Τζακ απλώς χαμογέλασε και δέχτηκε το φλιτζάνι του, πίνοντας μια γουλιά χωρίς να τον νοιάζει καθόλου. Ο Τσάρλι παρακολουθούσε με δυσπιστία καθώς το δοχείο κρατούσε γερά, χωρίς να ξεφύγει ούτε μια σταγόνα.
Και τότε, προς τρόμο του Τσάρλι, το δοχείο άρχισε να στάζει. Ένιωσε τα μάγουλά του να καίγονται από την αμηχανία.
Φοβήθηκε ότι η γιαγιά θα τους μάλωνε. Αλλά η αντίδρασή της τον έπιασε απροετοίμαστο, καθώς ξέσπασε σε γέλια, με τον ήχο να γεμίζει το δωμάτιο με ζεστασιά και χαρά. Σκουπίζοντας δάκρυα χαράς, άπλωσε το χέρι της για να τους χαϊδέψει στοργικά τα κεφάλια.
Η γιαγιά ήξερε πολύ καλά ότι ο Τσάρλι και ο Τζακ είχαν σπάσει το ευαίσθητο πορσελάνινο δοχείο και προσπάθησαν να το επιδιορθώσουν. Ωστόσο, έπαιξε μαζί τους, σερβίροντας τη ζεστή σοκολάτα στο ίδιο δοχείο που είχαν προσπαθήσει να επισκευάσουν.
«Ω, ανόητα αγόρια», γέλασε η γιαγιά, με τη φωνή της γεμάτη στοργή. «Είναι απλά ένα δοχείο. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι προσπαθήσατε να κάνετε ό,τι καλύτερο μπορούσατε». Εκείνη τη στιγμή, ο Τσάρλι συνειδητοποίησε ότι η αγάπη και το γέλιο της γιαγιάς σήμαιναν πολύ περισσότερα απ’ ό,τι θα μπορούσε ποτέ να σημαίνει οποιοδήποτε σπασμένο δοχείο.
Ο Τσάρλι ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από τους ώμους του καθώς συμμετείχε στο γέλιο της γιαγιάς. Εξάλλου, δεν θα ήταν το τέλος του κόσμου αν τα πράγματα δεν πήγαιναν πάντα σύμφωνα με το σχέδιο. Μερικές φορές, τα λάθη και οι ατυχίες έκαναν τη ζωή ακόμα πιο όμορφη.
Καθώς απολάμβαναν μαζί τη ζεστή σοκολάτα τους, ο Τσάρλι ήξερε ότι ό,τι κι αν συνέβαινε, θα είχε πάντα τον Τζακ στο πλευρό του, έτοιμο να αντιμετωπίσει τις όποιες προκλήσεις έρχονταν στο δρόμο τους με ένα χαμόγελο και μια δόση αισιοδοξίας.